Do badań użyto dwóch rodzajów iłowców solnych o zabarwieniu czerwonym i brunatnym, w których wielkość ziaren zawarta była w przedziale (2 – 5) mm. Sorpcję jonów promieniotwórczych ⁹⁰Sr²⁺ + ⁹⁰Y³⁺ oraz ^152,154Eu badano metodą statystyczną.

Naważki iłu i iłowców umieszczano w butlach i zalewano nasyconym roztworem znaczonej solanki ⁹⁰SrCl₂ + ⁹⁰YCl₃ oraz ^152,154EuCl₃. Butle umieszczano w wytrząsarce i w określonych odstępach czasu pobierano próbki solanki do pomiaru częstości zliczeń. Do detekcji promieniowania β^- pochodzącego od izotopów ⁹⁰Sr²⁺ + ⁹⁰Y³⁺ wykorzystano licznik Geigera – Müllera z okienkiem mikowym, natomiast pomiar aktywności próbek zawierających ^152,154Eu³⁺ (emiter promieniowania γ) wykonano używając licznika scyntylacyjnego ze studzienkowym kryształem NaJ(TI). W czasie eksperymentu na iłowcach solnych następowała sorpcja radioaktywnych jonów. Świadczył o tym spadek częstości zliczeń kolejnych próbek solanki.

Po kilku miesiącach wykorzystano istniejące próbki do pomiaru stopnia desorpcji w/w jonów z iłowców. Złoże iłowcowe wraz z zaadsorbowanymi izotopami promieniotwórczymi odsączono i zalano świeżą porcją nieaktywnej solanki. Zastosowano analogiczną metodę badawczą jak w pierwszym etapie eksperymentu.

Na podstawie wyników przeprowadzonych badań stwierdzono, że w warunkach eksperymentów jony ⁹⁰Sr²⁺ + ⁹⁰Y³⁺ oraz ^152,154Eu³⁺ są dobrze sorbowane na złożach iłowcowych. Sorbentem jest ił. Szybkość sorpcji jonów ⁹⁰Sr²⁺ + ⁹⁰Y³⁺ jest większa niż szybkość sorpcji jonów ^152,154Eu³⁺ i są one trwalej zaadsorbowane.